Może jakieś światełko...

Coś widać na horyzoncie...jakieś małe światełko szczęścia...odrobinkę...

Nie potrzeba wiele, wystarczą małe radości...

Wystarczy łyk szczęścia by dojść do celu, jak kropla ody na pustyni...

Nadal Ciebie brakuje... co wieczór, co noc, co ranek...

Bądź naszym Aniołem...

Ponura jesień

Jesień w tym roku wybitnie ponura i smętna...

Deszczowa i zimna

Bez grzybów i kolorów

Ale widziałam w sobotę wschód słońca - niesamowity, budujący, piękny w swojej prostocie

Niby prosty, zwyczajny, bo codzienny, a jednak codziennie inny...

Tak jak niby zwyczajnie się codziennie budzimy, a to w rzeczywistości codzienny cud

Tylko dostrzegamy ten cud dopiero wtedy, gdy ktoś bliski następnego ranka się już nie obudzi, a ten dzisiejszy, niby zwyczajny - jak codzień - poranek jest tym ostatnim...

Dla Ciebie Dziadziusiu Dzien Nauczyciela tego roku był ostatnim...

Dlaczego??? :(

Luty...

Dziwna jest ta zima, szara i ponura - bez gór nie ma w niej radości, a może ja radości w niej nie widze i w tym problem...

Jakoś dużo złych myśli wokół...dużo watpliwości, dużo złudzeń, mało działań...

Nie lubię tak, bezczynności, ale lubię beztroskę, choć bez przesady, bo fajnie jest się móc o kogoś troszczyć...tak po prostu...i mieć kogoś do kochania...

do kochania, do przytulania, do bycia we dwoje...lub we troję...albo we czworo, jeśli doliczyć czworonoga z długimi uszami...

I chyba wszystko ma swój sens, tylko nie zawsze jest go łatwo zobaczyć...w zawirowaniu, zatraceniu, zapomnieniu, szarości zimy...